People never notice anything(c)

ალბათ თითქმის ყველა მოზარდი გრძნობს თავს ჰოლდენ კოლფილდად გარკვეულ მომენტში.ხოდა მეც გუშინ ერთ-ერთი ასეთი “კოლფილდური” საღამო მქონდა. დედაჩემმა გადაწყვიტა დიდი ხნის უნახავ მეგობართან გასვლა და ჩემი თან წაყვანა,რა თქმა უნდა,მეგობარს ხომ ჩემხელა შვილი ყავს,რომელთანაც პატარაობაში ვმეგობრობდი. მისვლისას სრულიად ჩვეულებრივი,ჩემთვის მოსაწყენი სიტუაცია – დედაჩემის რამდენიმე დაქალი,რომელიც აღფრთოვანებულია- დედა რამხელა გოგო გავზრდილვარ თურმე! ბიჭები იქით “ქაუნთერ”-ს თუ რაღაც მისდაგვარს თამაშობენ და არავისთვის სცალიათ; დედაჩემის ერთ-ერთი მეგობრის შვილი,რომელიც სულ 2 თუ 3 წლითაა ჩემზე დიდი უკვე უფროსებთან ზის და საუბრობს იმაზე,თუ როგორ სამკაულებს ამჯობინებს და რა მაგარი სათვალე იყიდა. ვიცი ეს ყველაფერი უაზროდ ჟღერს,ასეთ საკითხებზე ხომ თითქოს ყველა გოგო უნდა ლაპარაკობდეს. მე იქ ვზივარ ჩემთვის,ვუყურებ ამ ხალხს და ვფიქრობ : “ნეტა როდესმე მეც შემაწუხებს ვიღაცის (ან თუნდაც ჩემი) წარმატებით გათხოვების და ზვირფასი სამკაულის საკითხი?”

“რატო ხარ მოწყენილი?” – ყველას ეს კითხვა რომ უჩნდება,უკვე მომაბეზრებელია. როგორ ავუხსნა ეხლა მე იმათ,რომ მოწყენილი კი არ ვარ,უბრალოდ არ მაინტერესებს,გესმით?არ მაინტერესებს ეს დიდური,თითქმის გულისამრევი თემები. და ეს “რატო ხარ მოწყენილი” დაისმევა საღამოს განმავლობაში მინიმუმ 3-ჯერ. შემდეგ აღოჩნდება,რომ თურმე ზედმეტად სერიოზული ვარ. არადა, მათ შორის ყველაზე ოპტიმისტი მე ვარ,ალბათ. შემდეგ მოდის ვარაუდი,რომ შეყვარებული ვარ. ეჰ. უცნაურია რა ეს ყველაფერი. ისიც,რომ ამას ახლა აქ ვწერ და რომ ასე აზროვნებს ეს ხალხი. მაგრამ ეგ არაუშავს,არც ის მადარდებს,ყველას სერიოზული რომ ვგონივარ,არც ის,ყველა კომპანიაში რომ ვერ შევდივარ. ერთადერთი,რაც მართლა მაინტერესებს: “მეც გავხდები ესეთი?”